Ai nuk e dëshironte shkollën, gjithmonë e kaplonte mërzia kur nëna e thërriste për në shkollë; zakonisht ulej në bankën e fundit sepse kishte më shumë kohë për të fjetur, gjë të cilën në të shumtën e rasteve nuk e vërente arsimtari, hobi i tij ishte të arrinte pozita të larta në shoqëri dhe kështu që nga shkolla fillore filloi të ngjitet nëpër shtylla për të ngjitur flamujt partiak, ai ndryshonte partitë varësisht prej tregimeve apo “gaçkave” që dëgjonte në çajtoret e mëhallës, por ngjitjen nëpër shtylla nuk e ndryshonte kurrë.
Edhe në shkollë të mesme vazhdoi me të njëjtin avaz, mirëpo tani ishte një ngjitës profesionist, ai e kishte rekordin në ngjitjen e flamujve partiak në shtylla, për çdo orë ai ngjiste nga njëzet flamuj partiak, ai dukej më I vjetër se bashkëmoshatarët e tij sepse kishte përsëritur vitin disa herë, por kjo nuk e pengonte në vendosmërinë që kishte për të mbaruar shkollën me çdo kusht…
Një ditë në mëngjes nëna e thirri duke i thënë: zgjohu se do ngelesh vonë për në shkollë..
Nuk do të shkoj sot, sepse më urrejnë të gjithë nxënësit dhe të gjithë profesorët, tha ai..
Do të shkosh edhe do të kërcesh, sepse tash je drejtor i shkollës, ia ktheu e ëma.
